Volgens advocaat Anne Marie De Clerck moet het vermoeden van onschuld meer zijn dan een slogan. Kunnen liegende verdachten zich erachter verschuilen? En moeten journalisten er rekening mee houden? We zoeken houvast in de wet, want ons moreel kompas wijst soms te snel een schuldige aan.
De podcast kan je beluisteren via deze link: https://open.spotify.com/episo...
Anne Marie schreef haar nabeschouwing hier neer.
Voor de podcast Tussen de Regels had ik een (juridische) babbel met Renaud Vercaemst en Sofie Royer. Het onderwerp was door mij vrij te kiezen. Als vanzelfsprekend koos ik voor het onschuldvermoeden. De kern van het strafrecht. Mijn essentie als strafpleiter. De reden waarom ik me geroepen voel om deze advocatenjob te doen.
Ooit maakten we een selectie van bepaalde waarden en normen die zo belangrijk zijn dat de overtreding ervan een misdrijf uitmaakt. Ooit maakten we ook de afspraak dat enkel een rechter kan beslissen of iemand een misdrijf heeft gepleegd. We legden de regels vast om op een zo eerlijk en juist mogelijke manier te komen tot dat oordeel over schuld of onschuld. En we kwamen overeen dat wie schuldig is, een straf krijgt die in verhouding staat tot wat hij of zij heeft gedaan.
We oordelen zo snel. Zwart-wit denken is zo gemakkelijk. We stoppen de ander graag in een vakje. De ogen sluiten voor de grijstinten. De oren dichtdoen voor het ander geluid, dat wel eens totaal anders kan klinken dan eerst gedacht.
Ik krijg er rillingen van, over hoe snel we veroordelen. Hoe we als mens tot mens met elkaar omgaan. De schade van vooroordelen is enorm. Soms is die schade nog zwaarder dan wat een rechter in geval van schuld nog als straf zou uitspreken. Ik zie mensen er aan kapotgaan.
Strafrecht is niet wij, ‘de goeien’, tegen ‘de boeven’. Het kan ook jou overkomen, of iemand dicht bij jou. Laat ons met menselijkheid met elkaar omgaan.